Goodbye !!

Een nogal Hollands tafereel afgelopen woensdag in Thailand; op de fiets naar de stad en in een enorme regenbui terecht komen om kletsnat te worden. Gelukkig had ik dit voorzien en een regenponcho meegenomen. Dus, poncho aan en doorfietsen, deze Hollandse mentaliteit die ik goed vond passen bij dit Hollande tafereel was bij de overige weggebruikers ver te zoeken, iedereen stond te schuilen.. en ik leek wel de enige op de weg. Het is ook grappig dat de Thai allemaal meteen zeggen dat het ‘heel koud’ is, even was het weer ook hier gespreksonderwerp nummer 1.

Ik was op de fiets onderweg naar de laatste afspraak met Pam, om het rapport te verbeteren. Maar er was helaas niet veel veranderd in het rapport sinds onze vorige afspraak; er schijnt allerlei nieuw materiaal te zijn, omdat dat in het Birmees is zou ik het samen met Moe Moe doornemen en obv haar vertaling in het rapport opnemen. We hebben elkaar niet meer op tijd gezien, of ze ziek was of vrij was vanwege volle maan (feestdag) was onduidelijk. Marlo grapte dat ze mischien ziek was omdat we aan het rapport zouden gaan werken. Mischien een grapje met een kern van waarheid. Het is reuzegezellig met Moe Moe, maar echt gemotiveerd voor het werken hier bij SGM is ze niet.

Ik merkte al in het begin dat ze aan het solliciteren was naar ander werk, en ondanks haar mondelinge toezegging twee jaar hier te blijven werken, wil ze niet blijven. Ze is ontevreden over haar baan, en dat lijkt terecht, als ik haar beluister en de omstandigheden bekijk. Maar iets daarover zeggen tegen de baas; Never nooit niet!! De mate waarin respect wordt getoond voor ouderen / meerderen en het gebrek aan vrijheid om je mening te geven is indrukwekkend. En is denk ik een van de redenen waarom er niets veranderd, niet op dit kantoor, maar ook al jarenlang niet in Burma. Wat wil je als je vindt dat je benadeeld wordt of onrecht aangedaan, en dit aan iedereen kan laten weten behalve aan degene die er iets aan kan veranderen!!

Afscheid nemen doe ik door veel foto’s te maken en zo veel mogelijk weg te geven. Zo heb ik een paar schoenen meegenomen die ik twee maanden niet aangetrokken heb, een backpack gekocht waardoor ik mn koffer niet meer nodig heb, wil (en hopelijk hoef) ik mijn paraplu niet meer (te) gebruiken want het is geen egenseizoen meer en zo zijn er nog wat dingen. En gelukkig heb ik ook wat klompen / molentjes etc (met dank aan Liesbeth en Stella) zodat ik ook Hollandse souvenirs kan achterlaten. De koffer was 10 jaar oud en de schoenen zaten mij echt niet lekker, maar het is hartverwarmend hoe dankbaar dit in ontvangst wordt genomen.

Ik vind het afscheid nemen gelukkig niet moeilijk, en zie voordelen; die rottige Vetsin zit gelukkig in Indonesie niet in het eten, de bedden kunnen alleen maar zachter zijn dan die #$%*!matras hier en last but not least; de vakantie begint!

Nog 1 dagje werken en dan op naar Jakarta, Kuala Lumpur, Krabi en Bangkok! Tot 29 november of daarna! Mischien eerder, of ik ook tijdens de vakantie ga bloggen weet ik nog niet.

GOODBYE,

Noor